Rozdział 27 - ... więcej pozostaje bez zmian cz. 1

Witam, witam :) Przerwa przeeeeogromna, rozdziału część króóóóciutka, ale jest. Nie zapomniałam, spokojnie.

Pozdrawiam i zapraszam do lektury,

Lileen

***

– Snape jest okrutny.  Okrutny – wymamrotał Ron, uderzając głową o stół z cichym stuknięciem. – Eseje teraz. Ten facet jest sadystą! Nie przyszło mu na myśl, że mamy wystarczająco zmartwień w związku z owutemami? Są w następnym tygodniu! Musi o tym wiedzieć!

– I to jest jego sposób na zmuszenie nas do nauki czegoś, co według niego pojawi się na egzaminie. – Harry westchnął, odkładając pióro i strzelając skurczonymi palcami. Znacznie przyjemniej było się uczyć razem w pokoju wspólnym Gryffindoru, jak właśnie robią, ale po trzech godzinach całe miłe uczucia żywione do profesora wyblakły. – Wiecie, myślę, że w końcu zacząłem łapać, o co chodzi Snape'owi. Zachowuje się jak kompletny dupek, jednocześnie upewniając się, że nauczymy się dokładnie tego, czego potrzebujemy. Sprytne. Wkurzające, ale sprytne.

– Nie przeszkadzałoby mi, gdyby był mniej sprytny i trochę bardziej pomocny – narzekał dalej Ron. – Mógłby chociaż powiedzieć: „To będzie na egzaminie, nauczcie się”. Nie potrzebuje eseju na dwie stopy odnośnie tematu.

– To jego część bycia dupkiem. – Harry potrząsnął głową. Odkąd przestał określać Snape'a w swojej głowie jako „najgorsze zło, trzeba uważać”,   teraz zaczynał zauważać sens jego zachowań. Nie podobała mu się większość z nich, ale zauważał ich logikę. – Hej, Hermiono?

– O co chodzi, Harry? – Harry widział tylko czubek jej głowy, kiedy siedziała naprzeciwko nieruchomego stosu książek i notatek. Mówiła piskliwym głosem, który uruchomił alarmowe dzwonki w głowie Harry'ego. Zbliżał się punkt krytyczny. – Tylko daj mi chwilkę, już kończę.

Harry wstał, więc mógł rozejrzeć się ponad książkami. Hermiona miała ciemne cienie pod oczami, a jej pióro sunęło po stronie w zawrotnym tempie. Nie, teraz nie był dobry czas, by poprosić ją o sprawdzenie jego eseju.

– Myślę, że moglibyśmy wszyscy wyjść na świeże powietrze – powiedział w zamian. – Szczególnie ty. Między opiekowaniem się Martinem i uczeniem się, na zewnątrz byłaś dobre dwa miesiące temu.

– Ja nie mam czasu na świeże powietrze! – Hermiona podpisała się na odwrocie pergaminu i przewróciła z powrotem, sięgając po dużą książkę antycznych runów. – Jestem tak do tyłu z nauką, nie mogę w to uwierzyć...

– Hermiono, nie musisz się tym martwić – rzekł Ron, przesuwając kilka książek, by zobaczyć jej twarz. Ona lekko prychnęła i odłożyła je z powrotem. – Możesz oblać zupełnie wszystko i ciągle będzie okej. Jesteś bohaterką wojenną z Orderem Merlina Pierwszej Klasy, nie będziesz miała żadnego kłopotu ze znalezieniem pracy.

Hermiona wyglądała na przerażoną.

– Jeśli obleję wszystko... Ron! Nawet tak nie mów! To możliwe, jestem tak do tyłu z materiałem, a jeśli nie zdam owutemów, spędzę resztę życia na warzeniu drugorzędnych eliksirów miłosnych w jakimś ukrytym laboratorium dla Freda i George'a i... nie, nie, nie, muszę pracować! Wy idźcie trochę się dotlenić, jeśli chcecie, ale... – zaczęła mamrotać pod nosem, wkładając pergamin do torby i prawie wybiegając z pokoju ze stosem książek wędrujących za nią jak kanciasta, posłuszna owieczka.

– Och, to było bardzo mądre. – Harry spojrzał na Rona z niechęcią.

– No co? Próbowałem ją pocieszyć! – Podczas gdy trzymał twarz na blacie, na policzku odbiła mu się plama atramentu, która nadała mu wyglądu zdezorientowanego głupka. – Ona naprawdę nie musi się o to martwić.

– Ron, to Hermiona. Dla niej wypadnięcie dobrze na egzaminie jest znacznie ważniejsze niż zdobycie pracy... albo w ostateczności są na tym samym poziomie. – Harry potrząsnął głową. – Powiem Dilly, żeby trzymała na niej oko. Chcesz wziąć miotłę na zewnątrz i polatać przez godzinkę, żeby oczyścić umysł zanim znów wrócimy do tego?

– Brzmi nieźle. Znajdź Dilly, ja wezmę miotły. Spotkamy się na boisku za piętnaście minut.

~*~

– Profesorze Snape?

Ten rozanielony cienki głosik nie był głosem, którego oczekiwał. Sugerował przełożyć ich ostatnią grę w szachy przed jej egzaminami, wiedząc, że ona musi się uczyć i się ucieszył, kiedy odmówiła, argumentując, że gra może jej pomóc skupić się i uporządkować myśli przed powrotem do nauki. Planował porozmawiać po owutemach, by dać jej tak dużo pomocy, jak mógł bez kompromitowania jego lub jej sumienia. A ona była spóźniona i teraz Dilly, jej skrzat domowy, pojawiła się w jego biurze zamiast niej.

– Co jest, Dilly? Czy panna Granger  nie jest w stanie pojawić się na naszym spotkaniu?

– Panienka Granger jest bardzo zmartwiona, profesorze Snape – powiedziała Dilly, wykręcając niespokojnie dłonie. – Panicz Weasley powiedział coś, co ją zmartwiło, i teraz panienka uczy się do owutemów. Dilly się martwi, że ona zachoruje, jeśli wkrótce nie zwolni i przeniesie swoje zmartwienie na dziecko. Poprosiła Dilly tylko, żeby przekazała profesorowi, że jest zbyt zajęta, ale Dilly ma nadzieję, że pan pójdzie do niej i ją uspokoi, sir, ona zawsze słucha profesora.

Ten chłopak Weasleyów nigdy nie wie, kiedy należy trzymać język za zębami.

– Za chwilę tam będę, Dilly. Przynieś tacę z herbatą do pokoju panny Granger.

– Tak jest, sir! – Dilly zniknęła z hukiem, a chwilę później usłyszeć można było kolejny huk, kiedy Severus zatrzasnął za sobą drzwi.

Cholera, Minerwa miała rację. Hermiona nigdy nie zaniedbywała opieki nad Martinem, on się o to zatroszczył, ale przepracowanie się do zszargania nerwów i  kości, by opiekować się nim i osiągnąć każdy z zamierzony cel. Zauważył sygnały skrócenia snu i utraty apetytu u siebie wystarczająco często, by zauważyć je u niej, a później obserwował jej zmuszanie się do jedzenia, wybieranie średnich porcji, które nie podrażnią jej żołądka. Prawdopodobnie tylko jadła ze względu na syna, bo sama przeżyłaby na kawie i tostach, gdyby nie musiała go karmić…

Zatrzymując się przed drzwiami Hermiony, mógł usłyszeć cienki płacz Martina, nawet przez cztery solidne cale dębu.  Zanim otworzył drzwi, usłyszał łkanie Hermiony. Przytulała syna, na próżno próbując uspokoić go, podczas gdy sama histerycznie płakała. Jej płacz i wrzask dziecka czyniło jej starania wypowiedzenia czegokolwiek niemożliwym do spełnienia. Severus zamknął za sobą drzwi i wszedł do pomieszczenia, zanim uświadomiła sobie, że on tam jest.

– Prze-przepra-a-aszam… – wypowiedziała, dusząc się w płaczu. – J-ja…

– Przepracowywałaś się ze zdenerwowania – dokończył za nią Severus, siadając naprzeciwko niej na łóżku i poważnie wyciągając dziecko z jej ramion. Pamiętał, jak trzymać poprawnie niemowlę, zatem był pewien, że zabranie go rozdygotanej matce może być jedynym krokiem do uspokojenia Martina. – Co się stało? – Ułożył sobie Martina wygodnie w jednym ręku, a drugą otoczył bez zezwolenia wokół jej smukłych ramion.

– Ob-bleję w-wszys-stko, w-wiem o tym… Za-awiodę wszystk-kich i b-będę pracow-wać dla Freda i Geo-orge’a  i nie będę w stanie zapewnić Martinowi odpowiednich warunków i będę złą matką! – wydusiła przez łzy.

Severus zbladł.

– Pracować dla Freda i George’a Weasleyów? – Co za okropne marnowanie wspaniałego umysłu; bez uwzględnienia horroru przymusu pędzenia całego dnia, każdego dnia, z jednym albo obojgiem tych dwóch utrapieńców. – Hermiono Granger, cóż za idiotyczny pomysł!

Dziewczyna przełknęła, wycierając twarz szatą.

– Ale nikt w-więcej nie będzie mnie chciał bez o-owutemów i z dz-dzieckiem…

– Nie bądź śmieszna. – Nieporadnie podrzucił Martina.  Nie zrobiło to znaczącej różnicy. – Mogłaś zdać wszystkie swoje owutemy przed wojną. Jeśli chcesz przodować, a nie tylko zdać, oczywiście musisz zapracować na to.

Pociągnęła nosem, ale jej szloch zelżał.

– Naprawdę tak pan uważa?

– Nie mam w zwyczaju prawić bezpodstawnych komplementów. – Martin wydał z siebie szczególnie głośny krzyk, a ojciec spojrzał na niego zirytowany. – Hermiono, co trzeba zrobić, żeby przestał wydawać z siebie te okropne dźwięki?

– Jest przestraszony, bo p–płakałam. – Wyciągnęła rękę, z wprawą odnajdując Martina, gdyż jej twarz była wciąż przyciśnięta do piersi Severusa,  i zaczęła delikatnie gładzić jego główkę. – Trochę go uspokoić i p–powinien przestać.

Martin był za mały na miętówki i radę, a Severus nigdy nie był mistrzem w podnoszeniu na duchu. Ręka Hermiony na główce Martina wydawała się pomagać, a Severus próbował wspierać ją przez ułożenie go na swojej piersi i mówienie niepewnym głosem: „No już, już”.

Hermiona lekko zachichotała.

– Brzmi pan jak profesor McGonagall… tylko ona nawet go nie brała na ręce. Chyba się boi, że go upuści. – Obróciła się, nagle uświadamiając sobie, że trzymała Martina i Severus znalazł się przy nich, otaczając ich oboje ramionami. – Ćśś, kochanie… Przepraszam, że cię przestraszyłam, to już się nie zdarzy…

Martin uspokajał się, a Severus niechętnie odsunął. Nie chciał niczego więcej poza możliwością obejmowania ich obojga przez resztę wieczora, ale nie ośmielił się tego robić nawet przez kilka minut. Na szczęście Dilly wykonała jego polecenie i po chwili na małym stoliczku znalazła się taca z dzbankiem do herbaty, z którego unosiła się para.

– Czy chcesz herbaty, Hermiono?

– Tak, poproszę. – Usłyszał szelest i narzekanie Martina ustało. – Jesteś jak studnia bez dna, zupełnie jak wujek Ron.

Severus zajął się nalewaniem herbaty, uważając, by stać tyłem do Hermiony. Jej oczy skupiały się na dziecku i dzięki temu nie zauważyła niepełnego odbicia w oknie, któremu przyglądał się uważnie. Obraz był przyćmiony i trochę niewyraźny, ale widział ją trzymającą jego syna, mówiącą półgłosem czułe bzdurki podczas karmienia, a Martin małymi piąstkami machał z oczywistym zadowoleniem. Złapała tę ruchliwą piąstkę, kiedy uderzył ją w obojczyk, całując ją lekko i uśmiechając się do jej syna. Ich syna.

Pragnąc wygodnego ułożenia bardziej niż jedzenia, Martin pił mleko tylko przez chwilę, zanim odwrócił główkę. Hermiona nałożyła z powrotem swoje szaty i Severus odwrócił się do niej z filiżanką.

– Proszę.

– Dziękuję. – Przyjęła parujące naczynie i odsunęła trochę od dziecka, by się napić. – Przepraszam, byłam taką idiotką…

– Po prostu przesadzałaś, jak zwykle. – Pociągnął łyk herbaty, przyglądając się jej uważnie. – Wyglądasz okropnie – Miała czerwone i podkrążone oczy, roztrzepane włosy, nos błyszczał różową poświatą, a twarz miała ślady łez. Niczego więcej nie pragnął poza wzięciem jej w ramiona i pocałować do utraty tchu.

Lekko się zaśmiała.

– Zawsze, kiedy płaczę, robię się cała różowa i w plamach. Martin też tak ma.

– Wyglądał jak cierpiący pomidor – rzekł Severus, z radością obserwując podobieństwo między matką i synem. – Poza tym, on zdumiewająco zmienił swój wygląd. – W dniu narodzin Martin wyglądał jak mizerna, pomarszczona różowa małpka. Po niespełna dwóch miesiącach był zauważalnie większy, z burzą ciemnych włosów i błyszczącymi ciemnymi oczami. Severus twierdził, że był raczej znacznym okazem niemowlęctwa.

– Jest piękny – powiedziała dumnie kochająca matka, gładząc policzek syna. – I bystry jak na swój wiek. Zawsze zwraca uwagę na to, co się dzieje wokół niego. Niektóre niemowlęta tego nie robią i tylko leżą jak małe naćpane puddingi.

Uśmiechnęła się do niego, świadomie używając jego słów i nie mógł się powstrzymać przed odwzajemnieniem lekkiego uśmiechu.

– Wygląda zdrowo.

– I tak jest. Poppy kontroluje go w każdym tygodniu i mówi, że wszystko idzie idealnie. – Hermiona uśmiechnęła się do Severusa z nadzieją. – Chciałbyś go potrzymać?

Tylko o tym marzył. Tak bardzo chciał go wziąć w ramiona. Trzymać swojego syna i mówić do Hermiony, odbyć przyjemną i rodzinną pogawędkę nad filiżanką herbaty i talerzem ciasteczek z synem na rękach.

– Nie, dziękuję. – Dokończył herbatę i odstawił filiżankę, powstając trochę zbyt szybko. – Powinienem już iść. Jesteś spokojniejsza, mogłoby być… nieprzyzwoite, gdybym został. 

Mina Hermiony zrzedła, ale dziewczyna przytaknęła.

– Oczywiście, przepraszam. – Nie mogła przecież wiedzieć, że Minerva McGonagall jawnie zachęcała do pozostawania, a ona wciąż obstawała przy swoich początkowych zapewnieniach, że nie wciągnie go w żadne kłopoty.

– Lepiej dbaj o siebie. Twoje owutemy bardziej są narażone na ucierpienie, gdy będziesz przemęczona, niż nieprzygotowana. – Przytaknęła, a on wyszedł, zanim smutek w jej kochanych oczach mógł go przekonać do zmiany zdania. Chciała, żeby został, ale tylko ze względu na syna.

Nie było możliwości, żeby był, ponieważ on chciał zostać z nią. Jego pragnienie, by odwzajemniała jego miłość było ponad jego oczekiwania, sprawiając, że logicznie tłumaczył sobie, iż nie ma po co tam zostawać.